Mooi verdrietig

Een rouwadvertentie in de krant. twee mensen die samen uit het leven zijn gestapt. Intens verdrietig, maar ook zo mooi. Mooi verdrietig, het raakte me.

Rouwadvertentie

Mijn dochter en ik zitten na het eten nog even aan tafel, ik blader door de regionale krant en lees de rouwadvertenties, iets wat ik altijd doe. Net op het moment dat ik me realiseer dat er een aantal rouwadertenties van twee mensen staan, herkent mijn dochter een aantal nabestaanden en kunnen we het verhaal erachter reconstrueren.

Een (schoon) vader en pake en een (schoon)moeder en beppe, beide nog geen 70. Zijn leven bestond elke dag uit pijn en zij was ongeneeslijk ziek.

Wat een ontzettende moeilijke en ook dappere beslissing om samen uit het leven te stappen. Intens verdrietig, ook voor de nabestaanden, maar ook mooi om dit samen te doen. En wat fijn dat, een arts waarschijnlijk, hen heeft kunnen helpen dit te doen.

De vrijheid om te kiezen

Euthanasie, ik realiseer me dat dit een ingewikkeld onderwerp is, dat je helemaal “voor” bent of juist falikant “tegen” of het gewoon niet zo goed weet. En dat is het ook, ingewikkeld. Dit is niet iets dat je zomaar doet of moet doen. Het is een hele persoonlijke keuze ook. Het is niet mijn bedoeling hier een discussie te starten, het zijn mijn persoonlijke gevoelens die ik hier deel, bij een rouwadvertentie die mij raakte.

Ik weet ook niet of ik, als de tijd misschien daar is, ervoor zou (kunnen) kiezen. Ik kan alleen maar heel veel respect hebben voor de keuzes die deze mensen, twee geliefden, weloverwogen hebben gemaakt en voor de arts die hun wens heeft gerespecteerd en uitgevoerd.

Er vloog ook nog een haiku mijn hoofd in…