Van Drogeham naar Opende

Na ons rondje Jistrum pakken we vandaag de draad weer op bij Drogeham. Op een nog wat frisse, half bewolkte dag liepen we het laatste stuk van Etappe 06 en het eerste deel van Etappe 07 van het Noardlike Waldenpad: van Drogeham naar Opende.

Drogeham en Roodeschuur

We parkeren onze auto in Drogeham. Behalve het rondje om de kerk is er in Drogeham niet zoveel te zien. De kerk waar we om heen lopen is de Walburgakerk met een zadeldaktoren uit de 13de eeuw. Meneer Walburga, waarnaar de kerk vernoemd is, was een heilige. Het is een rijksmonument. Via wat typische Fryske Walden klinkerweggetjes omringd door boomwallen lopen we naar Reaskuorre (Roodeschuur), niet meer dan een paar huizen en boerderijen. Net op het moment dat we hopen dat we ook nog wat leuke onverharde paden kunnen bewandelen is daar een stukje zandpad, naast de Surhuisterveenervaart. Niet een vaart voor de grote scheepvaart, wel erg mooi…

Nukkige boer

Al snel verlaten we het zandpad weer en komen we op een recht lang schelpenpaadje terecht waar we een weitje met mooie roodbonte koeien passeren. Een koe met enorme uiers trekt onze aandacht en op dat moment zien we ook dat ze toe is aan bevallen. Mijn lief loopt een stukje terug naar de boerderij om de boer te waarschuwen. Dat blijkt een stugge, norse boer te zijn die blijkbaar niet gediend is van onze “bemoeienis”. Uiteindelijk trekt hij wel wat bij, wij blijken tenslotte best aardig te zijn. Hij legt ons uit dat hij de bevalling het liefst aan de natuur overlaat. De meeste mensen deugen, dat blijkt ook hier maar weer… 🙂 Wij trekken verder. Nu maar hopen dat de koe ondertussen bevallen is van een mooi en gezond kalf.

Surhuizum en Ophuis (aan)

Het schelpenpad komt uit in Surhuizum. Hier een wat afwijkend kerkje, de Antoniuskerk. De toren, gebouwd rond 1300, staat los van het schip. Het schip is in de 17de eeuw opnieuw gebouwd. Na Surhuizum richting Surhuisterveen dat we links laten liggen. De route vinden we niet overal even aantrekkelijk. We lopen regelmatig langs wat drukkere provinciale wegen. We zijn eigenlijk wel toe aan onze bammetjes, maar na de 2 bankjes in het begin komen we geen bankje meer tegen, geen aantrekkelijk bankje in ieder geval. Blijkbaar toch lastiger dan wij denken, een bankje neerzetten op rustig plekje met mooi uitzicht. Uiteindelijk gaan we aan net buiten Ophuis aan de rand van een weiland zitten met onze billen op een stukje isolatiemateriaal (geen idee hoe dit heet) dat we altijd wel mee hebben. Dun en licht van gewicht. Ook fijn wanneer het nat of koud is, al dan niet op een bankje.

Opende

Bijna bij Opende gelukkig nog een klein stukje zandpad langs Landgoed Opende. Het Landgoed…. Ik weet het niet… Het wordt genoemd op de kaart, maar al wat we zien is een redelijk groot huis met een bordje “verboden toegang”.
Terug naar de auto die geparkeerd staat bij de Poiesz. We kijken of er nog 2 ijsjes te krijgen zijn, maar helaas… In de verpakkingen zitten er meestal meer dan 2 (en terecht!) en we hebben geen lepels bij ons voor de 1-persoonsversie. Leerpuntje voor de volgende keer 😉

Voor de liefhebber onze route in knooppunten:

22 – 55 – 61 – 56 – 57 – 42 -85 – 81 – 46 – 73 – (74) – 77, totaal 12 kilometer.
Niet doorlopen naar 74, maar naar rechts afslaan naar Westerdwarsreed
Wij parkeerden onze auto bij de Poiesz in Opende, dat kan gedurende de openingstijden.

In deze omgeving ben je aangewezen op je eigen vervoer of op het openbaar vervoer, de bus. Hier en daar kwamen we wel wat horeca tegen, maar allemaal dicht toen wij er langs liepen (op zondagochtend, begin van de middag.